شب چهارم مجلس نیز با انبوه جمعیت علاقه مند به حضرت زهرا(ع) با طنین اذان مغرب و برپایی نماز جماعت آغاز شد.

در این شب فرصتی مغتنم فراهم شد تا از سخنان شیوا و پربار استاد حجت الاسلام حاج علی محمد حیدری (رئیس مجموعه فرهنگی امام صادق«ع») که همواره علمی، زیبا و دلنشین برای حاضران سخن می گوید، استفاده ببریم.

لازم است قبل از ذکر بخشی از سخنرانی ایشان یاد آوری کنیم که  استاد حیدری که یکی چهره های علمی و ژرف اندیش در حوزه های نواندیشی دینی به شمار می رود. افق گفتارها و سخنان وی بلند و از مفاهیمی ژرف برخوردار است. مباحث زیبا و آموزنده ایشان حاصل سال ها تآملات و مطالعات عمیق وی است. این استاد توانا، در لابه لای سخنان ژرف و پر محتوای همواره گفتارها و توصیه هایی دلنشین و جذاب برای همگان دارد که با همان لحن صمیمی خویش سعی می کند مباحث را برای عموم قابل فهم کند. در حقیقت این گزارش گونه بخشی از همان توصیه های ساده و روان اوست که برای همگان بیان می کند.

ایشان در ابتدای سخن، پس از ذکر دعا و طلب سلامتی برای امام عصر(عج) سخن خود را چگونگی لذت بردن از زندگی آغاز کرد. با این پرسش  که آیا شما تا به حال فکر کرده و با این مسئله مواجه شده اید که چرا با وجود اینکه مال فراوان دارید و وسیله و امکانات لازم برای یک زندگی خوب و عالی را فراهم نموده اید و به سفرهای گوناگون می روید، باز هم آن  لذت و شادی که باید داشته باشید را ندارید؟؟  چرا از وضعیت موجود زندگی خود رضایت ندارید…؟!

اکنون خوب  توجه کنید تا برایتان راه حلی را بگویم: برای اینکه زندگی هایمان شاد و به گونه ای باشد که از آن لذت ببریم لازم است دو کار و اقدام انجام دهیم ۱- باید طرح درست زندگی کردن را بیاموزیم و درک کنیم که چگونه باشیم تا خداوند از ما راضی بوده و ما یاری دهنده راهی باشیم که او دوست دارد، هر چند این کافی نیست.  ۲- باید توان اجرای آموخته ها را نیز داشته باشیم و همه اینها را اگر بخواهیم در یک کلمه بگوییم داشتن تقوا و پاسداشت نفس است. شما باید بدانید که گرایش انسان به تقوا فقط و فقط باید از سوی معصومان(ع) انجام می پذیرد و این در سایه محبت و مودت به آنها که نور واحد هستند شکل می گیرد. ارتباط های دوستانه و پیوندهای عمیق می تواند در استحکام  جوامع موثر و مفید باشد. اگر افراد اجتماع بتوانند ارتباط های موثر را بین خود قوی و پایدار کنند، قلب ها و اندیشه هایشان با هم هماهنگی بیشتری خواهد داشت. در نتیجه دسترسی به هدف  هایشان ساده تر و روان خواهد بود. اکنون قدری بیاندیشید که دین چگونه جایگاه ویژه ای را برای این پیوندهای محبت آمیز گشوده است. پیامبر رحمت از مردمان جامعه و نسل های آینده می خواهد که برای پاسداشت تلاش ها و کوشش های بیدریغ او، محبت و مودت خاندان او را داشته باشند.

چنانکه در قرآن نیز آمده است که:(قل لا أسألکم علیه أجرا * إلا الموده فی القربى) با توجه به این آیه پیامبر(ص) از ما انسان ها فقط در قبال رسالت و این همه تلاش هایی که برای هدایت انسان ها انجام داده، مودت و محبت را خواسته است. باید توجه کنید که مودت خیلی بالاتر و وسیع تر از محبت می باشد و اینکه ما بگوییم اهل بیت(ع) را دوست داریم کافی نیست…!

چرا که اگر کسی اهل مودت شد، اهل ارتباط های مؤثر و مفید می شود، زندگی خود را براساس رهنمودها و سخنان آنان پی ریزی می کند و آن گونه رفتار می کند که آنان دوست دارند و از آنها خواسته اند که آنگونه باشند…! تا زمانی که انسان ها  هنر عشق ورزیدن و مودت به این گزیده های عالم خلقت را نیاموزند نمی توانند به آنچه آموخته اند عمل کرده و  یا به تعبیری تقوی داشته باشند.

اکنون یادآوری این نکته را به عنوان سرفصلی اساسی ضروری می دانم. باید روش تازه ای برای درک مفاهیم بلند بیابیم. شما در این مجالس می آیید و برای مصیبت های آن بانوی بزرگ اشک می ریزید و ناله سر می دهید، اما این کار به تنهایی راه گشا نیست. نیاز به تفکر و کنکاش بیشتری در این زمینه لازم است باید لحظه ای با خود بیندیشید که چرا دختر پیامبر و بزرگ بانویی که سبب خلقت عالم می باشد این همه سختی و مصیبت را با داشتن عمری کوتاه تحمل کرده و به قول های رسیده ۷۵ یا ۹۵ روز صبح و شب گریه کرده است. سبب این گریه چه بوده است…!؟ آیا مردم نماز نمی خواندند، روزه نمی گرفتند، دروغ می گفتند یا … از این موارد..! آیا سبب این بدرفتاری ها همین موارد ذکر شده است؟ ولی باید بدانید که همه رفتارهای ناهنجار برای این بود که رهبری جامعه مسلمین به آدم های ناسالم سپرده شده بود. آنان ثمره هدایتی که این همه پیغمبر(ص) برای آن زحمت کشیده بود، را از بین بردند و به راه کج منحرف ساختند. به طور خلاصه غصب جایگاه خلافت و وصایت نبی اسلام(ص) صورت گرفته بود؛ حال بیایید و بیندیشید و …! پس باید گفت که اگر رهبران و مدیران جامعه ای دچار مشکل شوند، جامعه به ناکجا آباد هدایت می شود…!

استاد حیدری یکی از شخصیت های انگشت شمار روحانیان آگاهی است که با برخورداری از مطالعات گستردۀ دینی و اجتماعی، از زبان و بیانی ویژه در بازگویی اندیشه های نو و ژرف در حوزه های دینی ، فلسفی داراست. به شایستگی باید وی را یکی از روحانیون روشنفکر و پرکار و تلاشگر در عرصه های مختلف علمی، اجتماعی، سیاسی و دینی تأثیر گذار در کشور به ویژه در استان یزد به شمار آورد. دلسوزی های مهربانانۀ ایشان در گفتگوهای صمیمی با توده های مردم از سادگی و گیرایی خاصی برخوردار است. لحن بومی ایشان به گفتارهای وی شیرینی و ملاحتی افزون می بخشد که بارها در طی سخنرانی وی با چهره ها و لب های خندان شنوندگان از آن استقبال می شود. وی توصیه های اخلاقی و تربیتی با اهمیت خود را گاهی چنان در مباحث سنگین فلسفی و روشنفکری می گنجاند که مخاطبان تحصیل کرده، اهل مطالعه و صاحب نظر را در کنار سطوحی از مردم عادی به یکسان راضی می دارد.

در سخنان شب گذشته نیز ایشان با حاضران نکته ای از این دست را از سر احساس و محبت یادآور شد. وی به حاضران در مراسم توصیه داشت که شما باید از منبرها و سخنرانی اساتید، مانند شب های گذشته، بیشتر بهره ببرید. وی سپس افزود؛ بدانید که اگر من وقت داشته باشم و بدانم در مجلسی که این دو استاد (حاج شیخ محمود امامی و شیخ حسین انصاری) منبر دارند حتما به آنجا می روم و از مباحث آنان یادداشت برمی دارم. مبادا آسان از کنار این سخنرانی ها بگذرید. بیایید و تغییر کنید و روند زندگی خود را به گونه ای غیر از این شکل دهید…!

وی در بارۀ روند مراسم سوگواری بر حضرت زهرا(س) اظهار امیدواری کرد که ان شاء الله از سال آینده روند برنامه مؤسسه این گونه خواهد بود که من پس از نماز، منبر می روم و پس از مرثیه سرایی از منبر دو استاد نامبردۀ خوب و مطلع و پژوهشگر مؤسسه استفاده خواهیم برد.

در پایان مراسم مانند شب های گذشته سفره ای گشوده شد و از سوگواران حضرت زهرا(س) پذیرایی شد.