امسال نیز ایام شهادت بانوی بزرگ، فاطمه زهرا سلام الله علیها در مجموعه فرهنگی امام صادق (ع) میبد با همان شور، و حال و هوای معنوی سال های پیشین برگزار می گردد. محفل و مجلس گرم و پر شوری که شاید کمتر مجموعه و حسینیه ای در این اطراف و نزدیکی ها به خود دیده است.
نماز گزاران پس از اقامه نماز مغرب و عشاء با شور و شوق آماده می شوند تا به وعظ و خطابه و سخنرانی منبریانی نواندیش و سخنانی روشنگر و آگاهی بخش، گوش فرا دهند.
مداح و روحانیانی که با مرثیه خوانی و سخنرانی خویش، فضا را معطر به نام و یاد تنها دختر گرامی پیامبر(ص) می گردانند و حال و هوای معنوی و روحانی ویژه ای را برای این مجموعه و مکان پربار به ارمغان می آورند.
هر شب، تنها مداح اهل بیتی دعوت شده به این مجموعه با صوتی حزین و لحنی گرم و دلنشین که به سادگی و بی پیرایگی خاصی آراسته است و از زوائد تهی است، به مداحی می پردازد.
واعظان و خطیبان در این مجموعه فرهنگی، بی ادعا و القاب، آشکار ترین ویژگی برجسته ای که دارند این است که گاهی به شرح و بیان گفتارهای ناب و ارزشمندی می پردازند که با کمال تاسف، پس از هزار و سیصد و اندی سال، که از عمر سده اول اسلامی و میراث حدیث شیعی می گذرد هنوز گرد و غبار فراموشی و غفلت بر آنها نشسته است. احادیث و روایاتی که لابلای معروفترین کتب روایی شیعه مغفول و مجهول و متروک مانده است، یا به بدفهمی دچار گردیده است.
امروزه شاهدیم که دوری و رویگردانی از چنین علوم و دانش های الهی عاملی است، که سبب گردیده تا اوضاع نامناسب و سرنوشت ناپسند را در زمینه اخلاق، برای جامعه معاصر فراهم شود.
تنوع و تعدد گویندگان، در این شب ها، ترکیبی دلپسند پدید می آورد. یکی از سخنران ها به فراخور موقعیت جامعه که در شرایط تبلیغات انتخابات به سر می برد، مردم را دعوت به تحمل و شکیبایی در برابر یکدیگر فرا می خواند و آنها را به سوی همدلی و مهربانی دعوت می کند. در جامعه ای که برخی از مدعیان و مسئولان دینی آن مدام بر طبل تفرقه و دو دستگی و اختلاف می کوبند، این شیوه گفتار بسیار زیباست و ارزشمند.
سخنران توانای دیگری، دردهای نا گفته فاطمه(س) را بیان می کند. مسئله ای که منبرهای معمول جامعه ما کمتر به آن پرداخته اند و بیان کرده اند… سخنان ارزشمند و گرانبهایی که همه حاکی از مطالعه عمیق و درک بالای سخنران دارد.
یا آن که سخنران دیگری به زیبایی از عمق سنت شیعی به آموزش “فرهنگ پرهیز از ویژه خواهی، و لزوم احترام به حقوق دیگران” یاد می کند و آن را بالاتر از تعلیم “نماز” به فرزند می داند؛ چرا که می گوید اگر برای برپایی عدالت در جامعه “نماز” به تنهایی کافی بود نباید شهادت مظلومانه سالار شهیدان و یاران با وفایش رخ می داد؛ چرا که قاتلین حسین(ع) از کثرت نماز خواندن، پینه بر پیشانی داشتند…