مراسم بزرگداشت چهلمین روز درگذشت اندوهبار علامه حکیمی(ره) صاحب کتاب «الحیات» در سالن علامه حکیمی مجموعه فرهنگی امام صادق (ع) با حضور جمعی از فرهیختگان و دوستان و تنی چند از درس آموختگان محضر آن استاد فرزانه، از جمله استاد حجت الاسلام سید محمد حیدری، سید کاظم حسینی، سید محمد کاظم حیدری،  در شهر میبد برگزار شد. در ابتدای جلسه حجت الاسلام محمدحسن شاه آبادی از مرتبطین با مرحوم استاد، با استناد به کلام امیرالمومنین(ع) به ذکر ویژگی هایی از زندگی و اندیشه استاد علامه  پرداخته و از جایگاه بی مانند ایشان در عرصه اندیشه اسلامی و فرهنگ شیعی یاد کردند. مراسم با مداحی و ذکر مصیبت اهل بیت علیهم السلام به پایان رسید.

گیرم که نو بهار بمیرد
وین نقش و این نگار بمیرد
رود از خروش باز بماند
خون در رگِ دیار بمیرد
اما، گمان مدار که هرگز
خورشید مهر یار بمیرد
آن نقش عشق محو نگردد
حتی اگر نگار بمیرد….
شامگاه شنبه دهم مهرماه، مراسمی به یادبودِ عالم ژرف اندیش و متفکر برجسته، علامه حکیمی رحمه الله علیه، با حضور دوستان و ارادتمندان به آن فرزانه جلیل القدر، در تالار علامه حکیمی مجموعه فرهنگی امام صادق (ع) میبد برگزار گردید.
در ابتدا حجت الاسلام شاه آبادی، سخنران این جلسه نورانی، با تسلیت ایام اربعین حسینی و رحلت جانگداز پیامبر اکرم (ص) و سبط مکرّمش امام حسن مجتبی (ع) و حضرت امام رضا (ع)، استاد محمدرضا حکیمی (ره) را جواهری قیمتی در دنیای دانش و بینش و معرفت و درّی گرانبها در دنیای سلوک و عبودیّت و محبت پروردگار و از سرمایه های کم نظیر دوران معاصر خواند.
و در ادامه با ذکر بخشی از حکمت ۱۴۷ نهج البلاغه امیرمؤمنان علی (ع)، در ارزش علم و علما، برخی از ویژگی های عالمان ربّانی را برشمرد؛ «هَجَمَ بِهِمُ الْعِلْمُ عَلَى حَقِیقَهِ الْبَصِیرَهِ وَ بَاشَرُوا رُوحَ الْیَقِینِ وَ اسْتَلَانُوا مَا اسْتَوْعَرَهُ الْمُتْرَفُونَ وَ أَنِسُوا بِمَا اسْتَوْحَشَ مِنْهُ الْجَاهِلُونَ، وَ صَحِبُوا الدُّنْیَا بِأَبْدَانٍ أَرْوَاحُهَا مُعَلَّقَهٌ بِالْمَحَلِّ الْأَعْلَى…»
از ویژگی های عالمان ربّانی این است که علم و دانش به سوی آنها روی می آورد همراه با بصیرت؛ یعنی کسانی که برای دستیابی به معرفت حقیقی در خدا غوطه خورده اند، و جنسِ دانش آنها از جنسِ بصیرت و دیدن حقایق و آشنا شدن به واقعیت های عالم است. که به فرموده علامه حکیمی (طاب ثراه) «علمِ حقیقی، آن است که توأمان قدرت آفرین باشد.»
انسان هنوز در مسئله شروع و پایان کار خویش متحیر است که اگر این معرفت اتفاق افتد، خداوند او را مشمول رحمت بی پایان خود خواهد نمود. ولی عالمان ربانی درباره این دو نقطه (شروع و پایان زندگی) به یقین رسیده اند و در نتیجه بین این دو نقطه نیز با یقین گام برمی دارند. آنها با روح یقین مانوس شده اند و گام ها را آنگونه بر می دارند که فقط به سمت خداست.
عالمان از چیزهای که نازپروردگان، از آنها رنج برده و گریزانند، باکی ندارند و از این چیزها احساس سختی و مشقت نمی کنند و این ویژگی کسی است خدا را شناخته و به معرفت الهی دست یافته است.
عالمان ربّانی انس گرفته اند به آنچه که نادانان و جاهلان را به وحشت می اندازد. (مقصود از جاهلان کسانی هستند که فاقد فهم و عقل و درک درست هستند.)
استاد حکیمی (ره)، گاهی ۳۰ ساعت مداوم مطالعه می کردند تا رشته بحث مورد مطالعه از دستشان خارج نشود تا جایی که گاهی به حالت ضعف می افتادند. چیزی که در قشر فرهیخته کنونی قابل مشاهده نیست.
علامه حکیمی (ره)، در زمره چنین عالمانی قرار می گیرند، چرا که پس از شناختِ حقیقت در این راه ثابت قدم و محکم ماند. ایشان عدم همراهی با جریان های نادرست را قاطعانه اعلام می کردند و از چیزی هراس نداشتند. وی که سالها برای آرمانهای انقلاب قلم زد، آنگاه که احساس کرد که این حرکت دچار انحراف شده است، ایستاد و اعلام خطر نمود و فریاد زد که «العدل حیاه الاحکام» و چه زیبا، رسماً فریادِ عدالت را با تمام وجود سر داد که اگر عدالت نباشد، دین نیست!
اینها محصول ایمان و باور قلبی به خداوند است.
ما در جامعه ای هستیم که افراد با هزاران دسیسه و روش پیدا و پنهان، در صدد معرفی خویش و شهرت هستند. ولی علامه کسی بود که علیرغم عدم اظهار و ابراز، به شدت با مطرح شدن، مشکل داشت و از شهرت پرهیز داشت. حجت الاسلام شاه آبادی در ادامه به ذکر خاطره ای از استاد پرداختند: «در جلسه ای که به مناسبت شهادت امام جعفرصادق (ع) در منزل ایشان برگزار گردید و بنده (حجت الاسلام شاه آبادی) سخنران بودم، در اثنای صحبت هایم از الحیات و تأثیرگذاری آن صحبت نمودم و گفتم که این مجموعه گرانسنگ که حیات طیبه در آن ترسیم شده، محصول زحمات علامه حکیمی است. استاد به شدت برآشفت و فرمود که چکار به اینها دارید، از امام صادق (ع) بگویید.»
حجت الاسلام شاه آبادی در پایان سخنرانی با این نقل قول از استاد حکیمی که فرمودند «نورانیتی که در توجه و توسل به سیدالشهداء (ع) و ذکر مصائب ایشان رقم می خورد، در هیچ کجا وجود ندارد و با هیچ چیز دیگری قابل دستیابی نیست» به ذکر مصائب امام حسین (ع) پرداختند.
مراسم با مدیحه سرایی سیدگلاب خاتمه یافت و از حاضرین پذیرایی شد و با ذکر فاتحه و صلوات جلسه پایان یافت.

گزارش تصویری از مراسم(حمیده رحیمی)